Bazen geriye dönmek daha kolay geliyor.Sevgisizlik ve yalnızlıkla tükettiğim iki yılın sonuna geldim.İşin tuhafı daha çok incindim daha çok eksildim...Oysa niyetim tedavi etmekti kendimi.İki yıl önce en bedbaht halimle neysem daha iyi olmadım misli misli artarak daha kötü bir hale geldim.Yeni hiçbir şey katamadım hayatıma,beni mutlu edecek yeni bir limana sığınamadım.Hala akıntılarda sürükleniyorum,yerim yurdum yok,bitap durumdayım...Bu sebeple son zamanlarda durup düşünüyorum.Hayatına yeni bir form getirmek,yeni bir soluk katmak isteyen bir insan bu uğurda iki senesini heba eder ve hala daha taş üzerine taş koyamaz,bir kalıcı mutluluk inşa edemez,yüzüne bir tatlı tebessüm konduramazsa,bu ,sahip olduğu dehşet yeteneksizliğin mi yoksa doğuştan genlerinde var olan şanssızlığın mı ürünüdür? İşte bu sorunun yanıtsız kalışından,soru cümlesinin sonunda kasılan ve kıs kıs gülen,açlığı susuzluğu  giderilemeyen,bir türlü tatmin edilemeyen aç gözlü canavar soru işaretinin varlığından öyle sıkıldım ki,kendi ellerimle onu parçalamak ve yok etmek istiyorum...Bunun için,ileri gidemiyorsam aynı yerde kalmaktansa geriye gitmeliyim mantığına yaklaşmaya başlıyorum.Ne denli sağlıklı şu an bilemiyorum ama bu konuda da durup düşüneceğim bir zaman dilimi yaratacağım elbet kendime...