Her şairane satır acıdan beslenir demiştim bir gün birine ama gördüm ki saplanıp kalmak acı olmayan acılara daha doğrusu inatla acı addedilenlere sadece derin girdaplara sürüklüyor insanı daha öteye vardırmıyor ve sonra bakıyorsun hep aynı cümleleri kurmaya, hep aynı satırları yazmaya ,hep aynı yıkılması mümkün duvarlara bakmaya başlamışsın...Kendi girdabın ruhundakileri iyi ve kötüyle,arzu ve dirayetsizlikle bir potada eritmiş homojen bir karışım haline getirmiş...İşte buna izin vermemeli insan...Homojen olmak,başarı için hep bir risk oluşturur çünkü,büyük patlamalar her zaman zıt olanların tepkimesinden meydana gelmez mi zaten?...Bir yetenek ve bir arzu varsa hayata dair bedende, bakire kalmamalı inatla,ruhtaki özlerden en güzel döllenmeyi meydana getirip doğurmalı ağzı açlıktan kokan anasına muhtaç çocuğu...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder