Bazen geriye dönmek daha kolay geliyor.Sevgisizlik ve yalnızlıkla tükettiğim iki yılın sonuna geldim.İşin tuhafı daha çok incindim daha çok eksildim...Oysa niyetim tedavi etmekti kendimi.İki yıl önce en bedbaht halimle neysem daha iyi olmadım misli misli artarak daha kötü bir hale geldim.Yeni hiçbir şey katamadım hayatıma,beni mutlu edecek yeni bir limana sığınamadım.Hala akıntılarda sürükleniyorum,yerim yurdum yok,bitap durumdayım...Bu sebeple son zamanlarda durup düşünüyorum.Hayatına yeni bir form getirmek,yeni bir soluk katmak isteyen bir insan bu uğurda iki senesini heba eder ve hala daha taş üzerine taş koyamaz,bir kalıcı mutluluk inşa edemez,yüzüne bir tatlı tebessüm konduramazsa,bu ,sahip olduğu dehşet yeteneksizliğin mi yoksa doğuştan genlerinde var olan şanssızlığın mı ürünüdür? İşte bu sorunun yanıtsız kalışından,soru cümlesinin sonunda kasılan ve kıs kıs gülen,açlığı susuzluğu  giderilemeyen,bir türlü tatmin edilemeyen aç gözlü canavar soru işaretinin varlığından öyle sıkıldım ki,kendi ellerimle onu parçalamak ve yok etmek istiyorum...Bunun için,ileri gidemiyorsam aynı yerde kalmaktansa geriye gitmeliyim mantığına yaklaşmaya başlıyorum.Ne denli sağlıklı şu an bilemiyorum ama bu konuda da durup düşüneceğim bir zaman dilimi yaratacağım elbet kendime...

Hiç bir zaman korkmadım.İçimdeki neyse söylemeye alışkınımdır fakat sadece bu kez ilginç bir şekilde sana karşı söylemek istediklerim kitlendi boğazımda ve dediğim gibi bir aydır da bana her soluğumda acı veren bir taş halini aldı.Bunu atmam gerek önce kendim sonra senin için...Çünkü "kendimle çeliştiğim her gün sana daha çok borçlanıyorum."Bu msjımın sonunda bir şey beklemiyorum,herhangi bir yanıt yada bir tepki,fakat bu hislerimi paylaşmazsam kendime ve sana haksızlık etmiş olacağım ki bunu yapmak hiç adil olmaz bence....



   Nasıl bittik biz? demeliyim önce...Hem de daha başlamadan...başlayamadan...O akşamla alakalı hiç merak ettiğin bir şey yok mu?Seni bilmiyorum,ama benim çok var ve bundan da utanmıyorum.Üzerinden onca zaman geçtikten sonra dahi merak ediyor olabilmek yaşanan kısa bir akşamın ve yazılan onlarca büyük cümlenin yalan olmadığının en güzel kanıtı bence.Çünkü ben yalancı değilim,önce "böyle hisleri her zaman hissetmem,sana karşı da bu denli yoğunum." dedikten sonra bir mesaj ve yanıtsız onca soruyla "hadi bana allahaısmarladık" demem...Ne oldu o akşam?Senin açından ne olduğunu gerçekten bilmiyorum...Muamma...Çünkü sen susmayı seçtin,o senin tercihin tabiki,diyecek sözüm yok fakat ben konuşacağım,yüreğim bunu istiyor...Bu sebeple senin açından nasıl bir doluluk veya boşluk söz konusu kalbinde bilmiyorum,ben yalnız benim açımdan ne olduğunu anlatmaya çalışacağım...
   O akşam ki heyecanımı ve derinliğimi anlatmaya kelimeler yetmezdi emin ol.O bekleyiş,tatlı bir sevinç duygusu gibiydi benim için.Seni görmek,aynı masada sohbet etmek,her şey düşünmesi bile harika şeylerdi...Fakat,sen,çok konuştun...Çok konuştun,ciddi anlamda...Ama bu çok konuşmayı çok konuşmak ve boş konuşmak olarak algılama lütfen...Gayet dolu konuştun fakat ben aralara reklam kuşakları gibi bir iki dakika sıkışabildim.Bu da beni gerdi  ve kitledi açıkçası...Bunu belki benim yeteneksizliğim olarak görüyorsun,olabilir,buna bir savunmam yok,savunma yapmaktan da hiç hazetmem zaten...Fakat sıkıcılık çizgisine varacak kadar sus pus biri olmadığımdan da eminim 30 senedir...Mesela pizza yediğimiz o mekanı beğendiğimi,tarzını. sevdiğimi söylemiştim ya sana,sen de lokantaya benzetmiştin :) Onun akabinde neden orasını o kadar sevdiğimi anlatmayı çok istedim,oradaki aydınlatmalar yüzünden o mekanı o denli beğendiğimi,çünkü ben çok küçükken aynı onlara benzeyen bir avizemiz olduğunu ve annemle onu temizlerken anemin onu melek kanatlarına benzetip bana masallar anlatışını seninle paylaşmayı çok diledim o an, ama düşüncelerim kelimeler arasında boğuldu gitti,engel olamadım...Aslında konuştukların beni zaman zaman güldüren,düşündüren,sonuç olarak kendinden parça şeylerdi.Dinlemek her zaman keyif verici olabilirdi fakat sen konuştukça konunun hiç "bize" gelmemesi ve telefonda konuşup paylaştığımız şeylerin yakınından dahi geçmemesi aklımda tek bir düşünceyi besledi...Benden hoşlanmadığın düşüncesini...Bu düşünce sen konuştukça büyüdü,köklendi,zaman geçtikçe sadece bitsin geçsin şu saatler mantığıyla konuştuğunu düşünmeye başladım bu da beni daha çok kitledi,kitlendikçe umursamaz ve tepkisiz oldum,aklımdakileri söylemeye sıkıştığım reklam kuşaklarının yetmeyeceğini ve konuyu asla "biz" kavramına getirmeyeceğini anlayınca paniğe kapıldım,kendi sessizliğimin,hislerimi ve düşündüklerimi boğmasına izin verdim...Sonuç budur...Oysa tam eski garaja bırakırken sen beni,bir an durup sana,bu akşamdan hiç bir şey anlamadığımı,yarın da buluşmak isteyip istemeyeceğini soracaktım ama dökülmedi bir türlü kelimeler dudaklarımdan...Senin akşamı şimşek hızıyla "sona" erdirmeye çalıştığına öyle inandırmıştım ki kendimi,konuşamadım...Sonra sen beni taksiye bırakırken ön koltuktaki kişinin bana soru sormasıyla ve senin durumdan bu denli tedirgin oluşunla alakalı ikinci bir netlik kazanmamış durum belirdi önümde ki,"biz"den hiç konuşulmamış bir muhabbetin sonunda sanki "biz"miş gibi endişeye kapılmandan kısa süreli bir umut buldum ama zaman ilerledikçe daha çok karmaşıklaştı her şey aklımda...Sonra eve geldim sana mesaj yazdım...Daha çok karıştım,sonra yara bandı msjını yazdım akabinde,msjımın yüzde yüz olumsuz olmadığını,daha çok bir endişe taşıdığını biliyordum,emindim...İki gün ciddi buhranlarla cevap bekledim senden,fakat gelmedi.Bu şekilde sonlandırmayı neden seçtiğini düşündüm aramızdaki diyaloğu...Oysa en acımasızı olsa da,açıkça ifade edilmiş kelimeleri,belirsiz imalara dafalarca tercih edeceğimi söylemiştim sana en başından...Sonuçta senden doğan bu belirsizliğin akabinde tek yanıt buldum ve olumsuz hissetti dedim........Bir ay geçti hemen hemen,senin benden elektrik almadığını düşündüğüm halde bu satırları yazıyorum,çünkü ben yalancı değilim,korkak hiç değilim...ve yürekte filizlenen her hissin canlılığından,gerçekliğinden şüphe duymadığım gibi,onun söküp atılmasından duyduğum derin acının da saklanması taraftarı değilim.Açık yüreklilikle yazıyorum...Bilmeye hakkın var.

Bir cevap beklemeyi çok arzu ederdim ama vereceğin cevaptan endişeliyim,tüm bu olumsuzluklar aslında en başından beri gerçekse eğer,kötü cümleler yazacaksın yada hiç bir şey yazmayacaksın...Yazma şansın olupta yazmamayı seçmen sanırım beni üzer,en azından engellersem seni,bu şansı elinden kendi arzumla almış olurum...Bu da bir avuntu olur benim için...Avunan her zaman yanılır bilsemde...Bir de sana kendinle alakalı bir şey söylemek istiyorum,nacizane bir yorum,kabul edersen...Çok gururlusun,anlıyorum,ama gerektiğinde başını öne eğmekten asla çekinme,çünkü sana baş eğdiren kişi belki yalnızca saçlarını okşamak istiyordur...